เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงม ความมืดเริ่มเข้ามาเยือนเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สองเท้าที่ยืนเหยียบกิ่งไม้ ใส่รองเท้าข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งมีแต่ถุงเท้า และกำลังเหยียบกิ่งไม้ไหว ยวบ

      “ลงมาเดี๋ยวนี้ นังผู้หญิง”

      ขบวนการจอมวายร้ายทั้งหกคน แห่กันเบียดเสียดเยียดยัด จะตามขึ้นไปบนต้นไม้ โดยยังไม่ได้แบ่งงานกันมาก่อนว่าใครจะเป็นผู้ขึ้นไปก่อน เหตุการณ์ชุลมุนโกลาหลจึงบังเกิดขึ้น

       เด็กสาวยืนตัวสั่นอยู่บนต้นพืชที่เกือบไม่มีชีวิต แต่ก็ยังพอมีหนทางช่วยเหนี่ยวรั้ง ยื้อเวลาแห่งความน่าหวาดเสียวไว้ให้กับเด็กผู้หญิงที่รักในคุณธรรมนี้ได้บ้าง

      “เดี๋ยวก่อน พวกแก หยุดก่อน ฉันขอถามอะไรหน่อย”

     “จะถามอะไรอีก ข้าไม่มีเวลามากนัก”

     “พวกแก เป็นใคร มาจากไหน อาชีพอะไร อายุเท่าไหร่”

     ดาวดาริน ทำใจดีสู้เสือ ต่อสู้กับทรชน ที่ถึงแม้จะมีชีวิต แต่ก็ไม่มีคุณค่าของความเป็นคนเอาเสียเลย และเพิ่งรู้สึกตัวว่า เจ้ากิ่งไม้ที่มือจับอยู่ มันเปราะหักไปหนึ่งกิ่ง จนต้องคว้ากิ่งใกล้เคียงเอาไว้พอให้อุ่นใจ แต่เท้าข้างขวานี่สิ เท้าที่ยังคงใส่รองเท้านักเรียนอยู่ ดูเหมือนจะเหยียบลงบนกิ่งไม้ที่กำลังจะ หมดอายุสังขารโรยรา

     “ ลีลามากนักนะ พวกข้า คือ โจร แก๊ง เพลบอยแบรนด์ มียี่ห้อด้วย รู้จักไหม เรามาจากหลายจังหวัดมารวมกัน อายุ สามสิบห้า ยี่สิบหก ยี่สิบห้า สิบแปด สิบเจ็ดสองคน”

     “วันๆ หนึ่ง พวกแกทำอะไรบ้าง”

     “ตอนเช้า เมาสุรา ตอนบ่ายเมายาบ้า ตอนค่ำฉุดคร่าข่มขืน ตอนกลางคืนปล้นสะดม”

      “เลวบริสุทธิ์เลยหรือนี่”

      “เลวไม่บริสุทธิ์หรอก เพราะว่ามาเลวตอนโตแล้ว”

      ดาวดาริน แข็งใจพูดต่อไป ก่อนที่น้ำหนักทุกอย่าง จะถาโถมร่วงหล่นลงมากับกิ่งไม้เพื่อนยาก ที่หมดแรงอดทนโดยอัตโนมัติ

      “พวกนาย ไม่กลัวบาปหรือ ฉันเป็นผู้หญิง เพศเดียวกับแม่ ของพวกนายนะ พวกนายมีน้องสาวไหม”

     “มี...”  เสียงห้วนห้วนของ วายร้ายคนหนึ่ง ตอบเบาๆ

     “แล้วถ้าน้องสาวหรือลูกสาวของนาย โดนแบบนี้บ้าง นายจะยอมไหม”

     “ไม่ยอม ไม่ยอม”

     “แล้วนายจะทำฉันทำไม”

     “ก่อนออกปล้น ต้องทำอะไรให้ครบสูตรก่อน”

     “แล้วพวกนาย ไปปล้นเขาทำไม”

     “ถ้าไม่ปล้นแล้วจะเอาอะไรกิน”

     ดาวดาริน ใช้มือซ้ายปาดเหงื่อ ที่เริ่มไหลย้อยลงมา มือขวาจับกิ่งไม้ ถอนหายใจเฮือกที่หนึ่ง ปาดเหงื่อครั้งที่สอง ถอนหายใจเฮือกที่สอง คิดว่าคงไม่เกินหนึ่งนาที่ กิ่งไม้คงจะหักโค่นลงมา

      “ไม่จริงหรอก พวกนายยังมีมือมีเท้าที่แข็งแรง ขนาดคนเขามีมือใช้งานได้ข้างเดียว เขายังเล่นกีต้าร์ มือเดียวได้เลย ยังทำให้คนมีความสุข ยังมีอาชีพ สุจริตได้”

      “มันสายไปซะแล้วแหละ นังหนู!!”

      เสียงจอมวาย เริ่มหงุดหงิดแผดเสียงก้อง

      โครม

      กิ่งไม้เจ้ากรรมมีอันหักโค่นลงมา ดาวดาริน โหนกิ่งไม้ไว้ แล้วก็ต้องปล่อยตัวลงมา พบกับท่าทีความหื่นกระหายของพวกจอมวายร้าย ที่ไม่มีทีท่าว่าจะวางวายลง โจรอำมหิตทั้งหก วิ่งกรูกันเข้ามาท่ามกลางความมืดสลัว มาถึงร่างที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกของดาวดาริน

      แต๊ะๆๆๆๆวู้วี้วู้วี้ แต๊ะๆๆๆๆวู้วี้วู้วี้

      แต่ฟ้า ก็ยังเข้าข้างคนดี เสียงรถคันนี้ แน่นอน เขาคือ

      “ผู้ใหญ่วัง ช่วยด้วย ช่วย ดาวด้วย ช่วยด้วย...”

      ดาวดาริน ประดิษฐ์สุ้มเสียงที่ผู้บังเกิดเกล้าให้มา ให้ดังที่สุดในรอบปี ที่จำเป็นต้องตะโกน